بیماری اوتیسم چیست و چگونه درمان می شود؟

محصولات

بیماری اوتیسم چیست و چگونه درمان می شود؟
320
گروه بهداشتی فیروز

 

بیماری اوتیسم یک وضعیت پیچیده‌ای از رشد عصبی-رفتاری است که باعث ایجاد مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباط با دیگران می‌شود. افراد مبتلا به بیماری اوتیسم معمولاً الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند. در این مقاله قصد داریم توضیحاتی در مورد علائم، علل و راه‌های درمان این بیماری ارائه دهیم.

اوتیسم می‌تواند در هر سنی از کودکی تا بزرگسالی تشخیص داده شود. معمولاً علائم آن تا قبل از سه سالگی آشکار می‌شود. علائم اولیه ممکن است شامل عدم تماس چشمی، عدم واکنش به نام خود، الگوهای بازی تکراری و تأخیر در گفتار باشد.

علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست اما عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارند. تحقیقات نشان می‌دهد اختلالاتی در قسمت‌هایی از مغز که مربوط به تعاملات اجتماعی و ارتباطات هستند، در اوتیسم دخیل است.

متأسفانه هنوز درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد اما درمان‌هایی مثل مداخلات رفتاری، آموزش والدین، دارودرمانی و آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری اوتیسم کمک کند. تشخیص و مداخله زودهنگام بسیار مهم است.

 

بیماری اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که با درجات متفاوتی از شدت ظاهر می‌شود. این بیماری باعث ایجاد مشکل در تعاملات اجتماعی و ارتباطات کلامی می‌شود.

افراد مبتلا به اوتیسم در درک احساسات و انتقال افکار خود به دیگران مشکل دارند. آن‌ها همچنین الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند. شدت علائم، از خفیف تا شدید، در افراد مبتلا متفاوت است،.

شیوع اوتیسم در سال‌های اخیر افزایش یافته است. بر اساس آمارهای اخیر، تقریباً یک نفر از هر ۵۹ کودک در آمریکا مبتلا به اوتیسم است. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت زندگی این افراد کمک کند.

تفاوت اوتیسم و اختلال کم‌توجهی ـ بیش‌فعالی

تفاوت اصلی بین اوتیسم و اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی است. افراد مبتلا به ADHD معمولاً مشکلی در برقراری ارتباط چشمی، تعامل اجتماعی و درک احساسات دیگران ندارند، در حالی که این موارد در افراد مبتلا به اوتیسم به شدت دچار اختلال است.

البته افراد مبتلا به ADHD هم ممکن است مشکلاتی در تمرکز و آرامش داشته باشند که ظاهراً شبیه به علائم اوتیسم به نظر می‌رسد. با این حال، ADHD جزئی از طیف اوتیسم نیست. گاهی اوقات یک فرد همزمان مبتلا به هر دو اختلال می‌تواند باشد. تشخیص دقیق توسط متخصص ضروری است.

 

اوتیسم در کودکان

کودکان مبتلا به اوتیسم در برخی جنبه‌های رشدی و اجتماعی با همسالان خود تفاوت دارند. این کودکان معمولاً در برقراری ارتباط چشمی، بازی مشترک و تعامل با کودکان دیگر مشکل دارند. آن‌ها تمایل کمتری به بازی گروهی دارند و الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند.کودکان اوتیسمی ممکن است در برخی مهارت‌های زبانی و اجتماعی عقب‌تر از همسالان خود باشند. با این حال، با تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب، می‌توان به بهبود مهارت‌های ارتباطی و کیفیت زندگی این کودکان کمک کرد.

 

ویژگی‌ها و رفتارهای متفاوت کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم:

  • حساسیت بالا نسبت به محرک‌های حسی مانند صدا، لمس، بو و تصاویر
  • الگوهای رفتاری تکراری و کلیشه‌ای مثل تکان دادن دست‌ها یا قدم زدن
  • واکنش‌های غیرمعمول به افراد یا موقعیت‌های جدید
  • وابستگی شدید به اشیاء خاص
  • مقاومت در برابر تغییر و روال‌های جدید
  • رفتارهای پرخاشگرانه یا خودآزاری
  • عدم توجه به محیط اطراف
  • تشنج‌های شدید (در برخی موارد)

 

با این حال، شدت و نوع علائم در افراد مبتلا به بیماری اوتیسم متفاوت است. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.

 

تأثیر ورزش بر کودکان مبتلا به اوتیسم

کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً دچار مشکلاتی در برقراری ارتباط با همسن‌وسالان خود هستند. اغلب نیاز دارند تا یک برنامه روزانه منظم داشته باشند تا بهبود یابند. ورزش نیز می‌تواند به آن‌ها کمک کند. اجرای برخی از تمرینات ورزشی می‌تواند به کاهش علائم و بهبود شرایط کلی کودکان مبتلا به اوتیسم منجر شود. هر نوع ورزشی که کودک شما از آن لذت ببرد، می‌تواند مفید باشد. پیاده‌روی و دویدن در زمین بازی نیز به او کمک می‌کند. همچنین شنا و فعالیت در آب نیز می‌تواند یک فرصت خوب برای تقویت حافظه و حواس باشد. فعالیت‌هایی که به تقویت حواس کودکان کمک می‌کنند، می‌توانند برای کودکانی که مشکلاتی در پردازش سیگنال‌های مغزی دارند، مفید باشند.

ورزش‌های برخوردی می‌توانند برای کودکان اوتیسمی خوشایند نباشندُ اما می‌توانید کودک را به انجام ورزش‌های چالش‌برانگیز و تقویت‌کننده تشویق کنید.

 

اوتیسم در بزرگ‌سالان

برای خانواده‌هایی که دارای فرزند مبتلا به اوتیسم هستند، نگرانی‌ها و سوالاتی درباره آینده و بزرگ‌سالی فرزندشان وجود دارد. تعداد محدودی از افراد مبتلا به اوتیسم قادر به داشتن یک زندگی و کار مستقل هستند، اما برای اکثریت آن‌ها، اوتیسم باعث می‌شود که در طول زندگی خود به کمک و مداخلات مستمری نیاز داشته باشند.

شروع زودهنگام روش‌های درمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم کمک کند. گاهی اوقات به دلیل عدم توجه از سوی پزشکان و متخصصان، تشخیص اوتیسم در افراد بزرگ‌سال دیر اتفاق می‌افتد. اما به خاطر داشتن این نکته مهم است که، همچنان می‌توان به افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم کمک کرد و تغییرات مثبتی در زندگی آن‌ها ایجاد کرد.

بنابراین، اگرچه به نظر می‌رسد که برای افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم چالش‌هایی وجود دارد، اما با تدابیر مناسب و پشتیبانی خانواده و متخصصان، می‌توان به بهبود زندگی آن‌ها امیدوار بود.

انواع اوتیسم

بیماری اوتیسم

بر اساس ویرایش پنجم «راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی» که توسط انجمن روان‌شناسان آمریکایی در سال ۲۰۱۳ منتشرشده است، انواع مختلف اوتیسم عبارتند از:

  • اوتیسم بدون نقص هوشی
  • اوتیسم همراه با نقص هوشی
  • اوتیسم بدون نقص زبانی
  • اوتیسم همراه با نقص زبانی
  • اوتیسم همراه با علل ژنتیکی یا پزشکی
  • اوتیسم همراه با سایر اختلالات رشدی-عصبی
  • اوتیسم با کاتاتونیا (حرکات تکراری)

دسته‌بندی فوق بر اساس ویژگی‌های اوتیسم در افراد مختلف صورت گرفته است. تشخیص دقیق نوع اوتیسم برای انتخاب مداخلات درمانی مناسب بسیار حائز اهمیت است.

 

قبل از انتشار ویرایش پنجم «راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی»، افراد مبتلا به اوتیسم در یکی از چهار دسته زیر طبقه‌بندی می‌شدند:

  • اختلال درخودماندگی؛
  • سندروم آسپرگر؛
  • اختلال فراگیر رشد؛
  • اختلال فروپاشی دوران کودکی.

اما در تحقیقات اخیر، تمام این دسته‌بندی‌ها تحت عنوان طیف اختلال اوتیسم قرار گرفته‌اند. دسته‌بندی‌های جدید بر اساس شدت علائم و ویژگی‌ها صورت پذیرفته است نه دسته‌بندی‌های قبلی.

 

۱. اختلال درخودماندگی

اختلال درخودماندگی یکی از انواع اختلالات طیف اوتیسم است که در گذشته شناخته شده‌تر بوده است. این اختلال با مشکلاتی در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، تعامل اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان کم‌ سن و سال مشخص می‌شود.

با وجود اینکه امروزه، اختلال درخودماندگی، دیگر به عنوان یک تشخیص جداگانه طبقه‌بندی نمی‌شود، اما همچنان بخشی از طیف گسترده‌تر اختلالات اوتیسم به حساب می‌آید. تشخیص و درمان زودهنگام در هر نوع اختلال طیف اوتیسم، از جمله اختلال درخودماندگی، بسیار حائز اهمیت است.

 

۲. سندرم آسپرگر (Asperger)

کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ویژگی‌های خاصی دارند. آن‌ها از نظر زبانی مشکلی ندارند و معمولاً در آزمون‌های هوشی نمرات بالاتر از میانگین کسب می‌کنند. اما مانند کودکان مبتلا به اوتیسم، در برقراری ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران دچار مشکل و محدودیت هستند. آن‌ها الگوهای رفتاری تکراری داشته و در فعالیت‌های تخیلی مشکل دارند. تشخیص و مداخله زودهنگام می‌تواند به بهبود عملکرد اجتماعی این کودکان کمک کند.

 

۳. اختلال فراگیر رشد (PDDیا اوتیسم آتیپیک)

اختلال فراگیر رشد، یک دسته‌بندی گسترده‌ برای کودکان با علائم طیف اوتیسم است که در دسته‌بندی‌های خاص‌تری مانند اختلال درخودماندگی یا سندرم آسپرگر قرار نمی‌گیرند

این کودکان الگوهای رفتاری محدود و تکراری دارند و در تعاملات اجتماعی و ارتباطات دچار مشکل هستند. اما شاید تمام ملاک‌های تشخیصی برای اختلالات خاص‌تر را نداشته باشند.

تشخیص اختلال فراگیر رشد به متخصصان امکان می‌دهد تا برنامه‌های درمانی و آموزشی مناسبی برای بهبود عملکرد این کودکان ارائه دهند.

 

 

۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی

اختلال فروپاشی دوران کودکی یک اختلال بسیار نادر در طیف اوتیسم است. در این اختلال، کودک حداقل تا دو سالگی رشد طبیعی دارد، اما پس از آن بخش قابل توجهی از مهارت‌های ارتباطی و تعاملی خود را از دست می‌دهد.

شواهد علمی کافی برای تایید این اختلال به عنوان یک اختلال مجزا وجود ندارد و بسیاری از متخصصان در مورد طبقه‌بندی آن به عنوان یک بیماری، تردید دارند. درمان‌های اختلال طیف اوتیسم می‌تواند برای کودکان مبتلا به این اختلال نیز مفید باشد.

 

علائم اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم

اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که معمولاً در سه سال اول زندگی آشکار می‌شود، هرچند گاهی علائم آن از بدو تولد وجود دارد. در برخی موارد، کودک ظاهراً تا ۱۸ الی ۳۶ ماهگی رشد طبیعی دارد و سپس ناگهان علائم اوتیسم آشکار می‌شود.

شیوع اوتیسم در پسران بیشتر از دختران است. این اختلال بدون توجه به نژاد، قومیت، درآمد خانواده یا سطح تحصیلات دیده می‌شود. علائم اولیه معمولاً شامل تأخیر در رشد زبان و مهارت‌های اجتماعی است. تشخیص و مداخله زودهنگام برای بهبود کیفیت زندگی حائز اهمیت است.

 

انجمن روان‌شناسان آمریکا علائم بیماری

اوتیسم را به دو دسته تقسیم می‌کند:

  • مشکلات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی
  • الگوهای محدود یا تکراری رفتاری یا علایق

 

مشکلات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مشکلاتی در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی دارند:

  • در اشتراک‌گذاری احساسات، علایق یا نگهداری یک مکالمه با دیگران مشکل دارند.
  • برقراری ارتباط چشمی و خواندن زبان بدن برای آنها دشوار است.
  • در درک قواعد روابط اجتماعی و فهم احساسات و انگیزه‌های دیگران مشکل دارند.
  • تعاملات اجتماعی مانند بازی گروهی برای آنها سخت است.
  • ترجیح می‌دهند منزوی و در خود فرورفته باشند.

بنابراین ایجاد ارتباط با دیگران برای آنها چالش‌برانگیز است.

 

 الگوهای محدود یا تکراری رفتاری یا علایق

این نمونه‌های تکراری در رفتار فرد مبتلا به اوتیسم دیده می‌شود:

  • حرکات یا الگوهای کلامی تکراری
  • پیروی دقیق از روال‌های روزمره یا رفتارهای معین
  • افزایش یا کاهش حساسیت نسبت به برخی از اطلاعات حسی خاص که از محیط دریافت می‌کنند، مانند نشان‌دادن واکنش منفی به صداهای خاص
  • علاقه‌ها یا سرگرمی‌های ثابت

بعضی از افراد مبتلا به اوتیسم دچار مشکلات شناختی هستند. با این حال، بر خلاف اغلب اختلالات شناختی که تأخیر در تمامی زمینه‌های رشد را نشان می‌دهند، اوتیسمی‌ها گاهی مهارت‌های مختلفی دارند. این افراد ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران مشکل داشته باشند، اما در زمینه‌های دیگر مانند طراحی، ساخت موسیقی، حل مسائل ریاضی یا حفظ موارد خاص، مهارت‌های بسیار بالایی داشته باشند و در آزمون‌های هوش غیرکلامی، هوش متوسط یا حتی بالایی داشته باشند.

 

دلیل ابتلا به اختلال اوتیسم چیست؟

تاکنون دقیقاً نمی‌دانیم که چه عاملی موجب ابتلا به اوتیسم می شود. بر اساس تحقیقات محققان، اوتیسم به خاطر اختلال در برخی قسمت های مغز مانند مناطقی که مسئول پردازش پیام‌های حسی و گفتار هستند رخ می دهد. شواهدی هم وجود ندارد که نشان دهد محیط خانوادگی باعث ابتلا به اوتیسم می شود.

ترکیب خاص ژن‌ها می‌تواند در ایجاد اوتیسم تاثیر داشته باشد زیرا اوتیسم دارای سابقه خانوادگی است. عواملی مانند سن بالای والدین هم احتمال ابتلای کودکان را افزایش می دهد. مصرف برخی از داروها و اختلالات متابولیک در دوره بارداری مادر هم می توانند ریسک ابتلا کودک به اوتیسم را افزایش دهد.

عوامل احتمالی ابتلا به بیماری اوتیسم

تحقیقات جدید نشان می دهد که دلایل مختلفی در بروز اوتیسم موثرند. برخی از احتمالات مرتبط با ابتلا به این اختلال عبارتند از:

  • ابتلای یکی از اعضای خانواده درجه یک به اوتیسم
  • وقوع جهش ژنتیکی
  • سندرم ایکس شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
  • بارداری در سن بالا
  • وزن کم در هنگام تولد
  • عدم تعادل متابولیک
  • مصرف فلزات سنگین و مواد سمی محیط زیست
  • سابقه عفونت ویروسی

 

آزمایش‌های تشخیص اوتیسم

برای تشخیص اوتیسم از روش های مختلفی استفاده می شود که عبارتند از:

  • غربالگری رشد: آزمایش هایی برای ارزیابی عقب ماندگی‌های رشدی
  • آزمایش‌های ژنتیکی: برای بررسی احتمال وجود نشانه‌های ژنتیکی
  • ارزیابی رفتاری: بررسی مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و تکراری رفتار
  • ارزیابی کلامی: آزمایش‌هایی برای تشخیص مشکلات گفتار و ارتباطی

بنابراین برای تشخیص دقیق اوتیسم از ترکیبی از روش های غربالگری رشدی، آزمایش‌های ژنتیکی و ارزیابی‌های رفتاری و کلامی استفاده می‌شود.

 

غربالگری برای تشخیص بیماری اوتیسم

به توصیه انجمن پزشکان متخصص کودکان آمریکا، همه کودکان در سن ۱۸ تا ۲۴ ماهگی باید مورد آزمایش تشخیص اختلال طیف اوتیسم قرار گیرند. غربالگری می تواند در تشخیص زودهنگام اوتیسم موثر باشد. پرسشنامه M-CHAT یکی از معمول ترین ابزارهای غربالگری برای این اختلال است. این پرسشنامه، ۲۳ سوال برای والدین دارد.

پزشکان می توانند با مرور پاسخ‌های والدین تشخیص دهند کودک در معرض خطر ابتلا به اوتیسم است یا خیر. باید توجه داشت که غربالگری تشخیص نیست و نتیجه مثبت آن لزوما به معنای ابتلا به اوتیسم نیست.

 

غربالگری‌ها و آزمایش‌های دیگر

پزشک کودک شما ممکن است ترکیبی از چندین آزمایش را برای تشخیص اوتیسم تجویز کند که عبارتند از:

  • آزمایش DNA برای بیماری‌های ژنتیکی
  • ارزیابی رفتاری توسط متخصصان
  • آزمایش‌های بینایی و شنوایی برای حذف‌ سایر مشکلات
  • غربالگری تخصصی کاردرمانی
  • مشاهده طرح دار و استاندارد برای تشخیص اوتیسم

این تشخیص‌ها معمولا توسط یک تیم متخصص با حضور روانشناس کودک، کاردرمانگر و متخصصان زبان و گفتار انجام می شود تا تشخیص قطعی به دست آید.

 

بهبود علائم بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم

اگرچه درمانی برای خود اختلال اوتیسم وجود ندارد، اما روش‌های درمانی مختلفی می‌تواند علائم آن را بهبود بخشد. تشخیص زودهنگام و مداخله به موقع بسیار مفید است.

از جمله رویکردهای درمانی مورد استفاده می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • رفتاردرمانی
  • بازی‌درمانی
  • کاردرمانی
  • فیزیوتراپی
  • گفتاردرمانی

همچنین ماساژ، استفاده از پتوهای وزن‌دار و تکنیک‌های مدیتیشن می‌توانند برای کنترل این عارضه مفید باشند. البته نتیجه درمان‌ برای هر فرد متفاوت است.

 

درمان‌های جایگزین اوتیسم

برخی روش‌های دیگری نیز برای مدیریت بهتر علائم اوتیسم پیشنهاد شده است که عبارتند از:

  •  مصرف دوز بالای ویتامین‌ها
  • درمان شیمیایی برای دفع فلزات سنگین از بدن
  •  اکسیژن‌درمانی پرفشار
  •  استفاده از ملاتونین برای رفع اختلالات خواب

البته باید توجه داشت که تاکنون شواهد کافی مبنی بر مؤثر بودن این روش‌ها وجود ندارد. بنابراین پیش از استفاده از درمان‌های جایگزین باید مشورت کارشناسی با پزشک انجام شود.

 

تأثیر رژیم غذایی بر بیماری اوتیسم

برای افراد مبتلا به اوتیسم رژیم غذایی خاصی توصیه نشده است. با این حال برخی کارشناسان بر این باورند که تغییر در رژیم می تواند علائم رفتاری را کاهش دهد.

تاکید اصلی بر پرهیز از افزودنی های مصنوعی مانند نگهدارنده، رنگ و شیرین کننده در غذاها و میوه‌ها، سبزیجات، مرغ، ماهی و چربی‌های غیراشباع است.

 

مطالب مرتبط

حضور مجموعه گروه بهداشتی فیروز در اولین نمایشگاه کار استان قزوین 29 اردیبهشت 1403
حضور نماینده گروه بهداشتی فیروز در همایش هم‌بینایی و زیستی نو در کرمان 19 اردیبهشت 1403
حضور گروه بهداشتی فیروز در سی و یکمین نمایشگاه بین المللی ایران بیوتی و کلین 29 فروردین 1403
حضور معاون هماهنگی کسب و کار وزارت صمت در گروه بهداشتی فیروز 16 اسفند 1402
تجلیل از مدیر عامل گروه بهداشتی فیروز در هشتمین دوره جایزه ملی امین‌الضرب 13 اسفند 1402
حضور نماینده گروه بهداشتی فیروز در اولین رویداد سراسری نابینایان و تحول دیجیتال 2 اسفند 1402

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

بیماری اوتیسم چیست و چگونه درمان می شود؟
320
گروه بهداشتی فیروز

 

بیماری اوتیسم یک وضعیت پیچیده‌ای از رشد عصبی-رفتاری است که باعث ایجاد مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباط با دیگران می‌شود. افراد مبتلا به بیماری اوتیسم معمولاً الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند. در این مقاله قصد داریم توضیحاتی در مورد علائم، علل و راه‌های درمان این بیماری ارائه دهیم.

اوتیسم می‌تواند در هر سنی از کودکی تا بزرگسالی تشخیص داده شود. معمولاً علائم آن تا قبل از سه سالگی آشکار می‌شود. علائم اولیه ممکن است شامل عدم تماس چشمی، عدم واکنش به نام خود، الگوهای بازی تکراری و تأخیر در گفتار باشد.

علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست اما عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارند. تحقیقات نشان می‌دهد اختلالاتی در قسمت‌هایی از مغز که مربوط به تعاملات اجتماعی و ارتباطات هستند، در اوتیسم دخیل است.

متأسفانه هنوز درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد اما درمان‌هایی مثل مداخلات رفتاری، آموزش والدین، دارودرمانی و آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری اوتیسم کمک کند. تشخیص و مداخله زودهنگام بسیار مهم است.

 

بیماری اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که با درجات متفاوتی از شدت ظاهر می‌شود. این بیماری باعث ایجاد مشکل در تعاملات اجتماعی و ارتباطات کلامی می‌شود.

افراد مبتلا به اوتیسم در درک احساسات و انتقال افکار خود به دیگران مشکل دارند. آن‌ها همچنین الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند. شدت علائم، از خفیف تا شدید، در افراد مبتلا متفاوت است،.

شیوع اوتیسم در سال‌های اخیر افزایش یافته است. بر اساس آمارهای اخیر، تقریباً یک نفر از هر ۵۹ کودک در آمریکا مبتلا به اوتیسم است. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت زندگی این افراد کمک کند.

تفاوت اوتیسم و اختلال کم‌توجهی ـ بیش‌فعالی

تفاوت اصلی بین اوتیسم و اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) در مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی است. افراد مبتلا به ADHD معمولاً مشکلی در برقراری ارتباط چشمی، تعامل اجتماعی و درک احساسات دیگران ندارند، در حالی که این موارد در افراد مبتلا به اوتیسم به شدت دچار اختلال است.

البته افراد مبتلا به ADHD هم ممکن است مشکلاتی در تمرکز و آرامش داشته باشند که ظاهراً شبیه به علائم اوتیسم به نظر می‌رسد. با این حال، ADHD جزئی از طیف اوتیسم نیست. گاهی اوقات یک فرد همزمان مبتلا به هر دو اختلال می‌تواند باشد. تشخیص دقیق توسط متخصص ضروری است.

 

اوتیسم در کودکان

کودکان مبتلا به اوتیسم در برخی جنبه‌های رشدی و اجتماعی با همسالان خود تفاوت دارند. این کودکان معمولاً در برقراری ارتباط چشمی، بازی مشترک و تعامل با کودکان دیگر مشکل دارند. آن‌ها تمایل کمتری به بازی گروهی دارند و الگوهای رفتاری محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند.کودکان اوتیسمی ممکن است در برخی مهارت‌های زبانی و اجتماعی عقب‌تر از همسالان خود باشند. با این حال، با تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب، می‌توان به بهبود مهارت‌های ارتباطی و کیفیت زندگی این کودکان کمک کرد.

 

ویژگی‌ها و رفتارهای متفاوت کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم:

  • حساسیت بالا نسبت به محرک‌های حسی مانند صدا، لمس، بو و تصاویر
  • الگوهای رفتاری تکراری و کلیشه‌ای مثل تکان دادن دست‌ها یا قدم زدن
  • واکنش‌های غیرمعمول به افراد یا موقعیت‌های جدید
  • وابستگی شدید به اشیاء خاص
  • مقاومت در برابر تغییر و روال‌های جدید
  • رفتارهای پرخاشگرانه یا خودآزاری
  • عدم توجه به محیط اطراف
  • تشنج‌های شدید (در برخی موارد)

 

با این حال، شدت و نوع علائم در افراد مبتلا به بیماری اوتیسم متفاوت است. تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.

 

تأثیر ورزش بر کودکان مبتلا به اوتیسم

کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً دچار مشکلاتی در برقراری ارتباط با همسن‌وسالان خود هستند. اغلب نیاز دارند تا یک برنامه روزانه منظم داشته باشند تا بهبود یابند. ورزش نیز می‌تواند به آن‌ها کمک کند. اجرای برخی از تمرینات ورزشی می‌تواند به کاهش علائم و بهبود شرایط کلی کودکان مبتلا به اوتیسم منجر شود. هر نوع ورزشی که کودک شما از آن لذت ببرد، می‌تواند مفید باشد. پیاده‌روی و دویدن در زمین بازی نیز به او کمک می‌کند. همچنین شنا و فعالیت در آب نیز می‌تواند یک فرصت خوب برای تقویت حافظه و حواس باشد. فعالیت‌هایی که به تقویت حواس کودکان کمک می‌کنند، می‌توانند برای کودکانی که مشکلاتی در پردازش سیگنال‌های مغزی دارند، مفید باشند.

ورزش‌های برخوردی می‌توانند برای کودکان اوتیسمی خوشایند نباشندُ اما می‌توانید کودک را به انجام ورزش‌های چالش‌برانگیز و تقویت‌کننده تشویق کنید.

 

اوتیسم در بزرگ‌سالان

برای خانواده‌هایی که دارای فرزند مبتلا به اوتیسم هستند، نگرانی‌ها و سوالاتی درباره آینده و بزرگ‌سالی فرزندشان وجود دارد. تعداد محدودی از افراد مبتلا به اوتیسم قادر به داشتن یک زندگی و کار مستقل هستند، اما برای اکثریت آن‌ها، اوتیسم باعث می‌شود که در طول زندگی خود به کمک و مداخلات مستمری نیاز داشته باشند.

شروع زودهنگام روش‌های درمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم کمک کند. گاهی اوقات به دلیل عدم توجه از سوی پزشکان و متخصصان، تشخیص اوتیسم در افراد بزرگ‌سال دیر اتفاق می‌افتد. اما به خاطر داشتن این نکته مهم است که، همچنان می‌توان به افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم کمک کرد و تغییرات مثبتی در زندگی آن‌ها ایجاد کرد.

بنابراین، اگرچه به نظر می‌رسد که برای افراد بزرگ‌سال مبتلا به اوتیسم چالش‌هایی وجود دارد، اما با تدابیر مناسب و پشتیبانی خانواده و متخصصان، می‌توان به بهبود زندگی آن‌ها امیدوار بود.

انواع اوتیسم

بیماری اوتیسم

بر اساس ویرایش پنجم «راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی» که توسط انجمن روان‌شناسان آمریکایی در سال ۲۰۱۳ منتشرشده است، انواع مختلف اوتیسم عبارتند از:

  • اوتیسم بدون نقص هوشی
  • اوتیسم همراه با نقص هوشی
  • اوتیسم بدون نقص زبانی
  • اوتیسم همراه با نقص زبانی
  • اوتیسم همراه با علل ژنتیکی یا پزشکی
  • اوتیسم همراه با سایر اختلالات رشدی-عصبی
  • اوتیسم با کاتاتونیا (حرکات تکراری)

دسته‌بندی فوق بر اساس ویژگی‌های اوتیسم در افراد مختلف صورت گرفته است. تشخیص دقیق نوع اوتیسم برای انتخاب مداخلات درمانی مناسب بسیار حائز اهمیت است.

 

قبل از انتشار ویرایش پنجم «راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی»، افراد مبتلا به اوتیسم در یکی از چهار دسته زیر طبقه‌بندی می‌شدند:

  • اختلال درخودماندگی؛
  • سندروم آسپرگر؛
  • اختلال فراگیر رشد؛
  • اختلال فروپاشی دوران کودکی.

اما در تحقیقات اخیر، تمام این دسته‌بندی‌ها تحت عنوان طیف اختلال اوتیسم قرار گرفته‌اند. دسته‌بندی‌های جدید بر اساس شدت علائم و ویژگی‌ها صورت پذیرفته است نه دسته‌بندی‌های قبلی.

 

۱. اختلال درخودماندگی

اختلال درخودماندگی یکی از انواع اختلالات طیف اوتیسم است که در گذشته شناخته شده‌تر بوده است. این اختلال با مشکلاتی در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، تعامل اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان کم‌ سن و سال مشخص می‌شود.

با وجود اینکه امروزه، اختلال درخودماندگی، دیگر به عنوان یک تشخیص جداگانه طبقه‌بندی نمی‌شود، اما همچنان بخشی از طیف گسترده‌تر اختلالات اوتیسم به حساب می‌آید. تشخیص و درمان زودهنگام در هر نوع اختلال طیف اوتیسم، از جمله اختلال درخودماندگی، بسیار حائز اهمیت است.

 

۲. سندرم آسپرگر (Asperger)

کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ویژگی‌های خاصی دارند. آن‌ها از نظر زبانی مشکلی ندارند و معمولاً در آزمون‌های هوشی نمرات بالاتر از میانگین کسب می‌کنند. اما مانند کودکان مبتلا به اوتیسم، در برقراری ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران دچار مشکل و محدودیت هستند. آن‌ها الگوهای رفتاری تکراری داشته و در فعالیت‌های تخیلی مشکل دارند. تشخیص و مداخله زودهنگام می‌تواند به بهبود عملکرد اجتماعی این کودکان کمک کند.

 

۳. اختلال فراگیر رشد (PDDیا اوتیسم آتیپیک)

اختلال فراگیر رشد، یک دسته‌بندی گسترده‌ برای کودکان با علائم طیف اوتیسم است که در دسته‌بندی‌های خاص‌تری مانند اختلال درخودماندگی یا سندرم آسپرگر قرار نمی‌گیرند

این کودکان الگوهای رفتاری محدود و تکراری دارند و در تعاملات اجتماعی و ارتباطات دچار مشکل هستند. اما شاید تمام ملاک‌های تشخیصی برای اختلالات خاص‌تر را نداشته باشند.

تشخیص اختلال فراگیر رشد به متخصصان امکان می‌دهد تا برنامه‌های درمانی و آموزشی مناسبی برای بهبود عملکرد این کودکان ارائه دهند.

 

 

۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی

اختلال فروپاشی دوران کودکی یک اختلال بسیار نادر در طیف اوتیسم است. در این اختلال، کودک حداقل تا دو سالگی رشد طبیعی دارد، اما پس از آن بخش قابل توجهی از مهارت‌های ارتباطی و تعاملی خود را از دست می‌دهد.

شواهد علمی کافی برای تایید این اختلال به عنوان یک اختلال مجزا وجود ندارد و بسیاری از متخصصان در مورد طبقه‌بندی آن به عنوان یک بیماری، تردید دارند. درمان‌های اختلال طیف اوتیسم می‌تواند برای کودکان مبتلا به این اختلال نیز مفید باشد.

 

علائم اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم

اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است که معمولاً در سه سال اول زندگی آشکار می‌شود، هرچند گاهی علائم آن از بدو تولد وجود دارد. در برخی موارد، کودک ظاهراً تا ۱۸ الی ۳۶ ماهگی رشد طبیعی دارد و سپس ناگهان علائم اوتیسم آشکار می‌شود.

شیوع اوتیسم در پسران بیشتر از دختران است. این اختلال بدون توجه به نژاد، قومیت، درآمد خانواده یا سطح تحصیلات دیده می‌شود. علائم اولیه معمولاً شامل تأخیر در رشد زبان و مهارت‌های اجتماعی است. تشخیص و مداخله زودهنگام برای بهبود کیفیت زندگی حائز اهمیت است.

 

انجمن روان‌شناسان آمریکا علائم بیماری

اوتیسم را به دو دسته تقسیم می‌کند:

  • مشکلات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی
  • الگوهای محدود یا تکراری رفتاری یا علایق

 

مشکلات مربوط به ارتباطات و تعاملات اجتماعی

افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مشکلاتی در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی دارند:

  • در اشتراک‌گذاری احساسات، علایق یا نگهداری یک مکالمه با دیگران مشکل دارند.
  • برقراری ارتباط چشمی و خواندن زبان بدن برای آنها دشوار است.
  • در درک قواعد روابط اجتماعی و فهم احساسات و انگیزه‌های دیگران مشکل دارند.
  • تعاملات اجتماعی مانند بازی گروهی برای آنها سخت است.
  • ترجیح می‌دهند منزوی و در خود فرورفته باشند.

بنابراین ایجاد ارتباط با دیگران برای آنها چالش‌برانگیز است.

 

 الگوهای محدود یا تکراری رفتاری یا علایق

این نمونه‌های تکراری در رفتار فرد مبتلا به اوتیسم دیده می‌شود:

  • حرکات یا الگوهای کلامی تکراری
  • پیروی دقیق از روال‌های روزمره یا رفتارهای معین
  • افزایش یا کاهش حساسیت نسبت به برخی از اطلاعات حسی خاص که از محیط دریافت می‌کنند، مانند نشان‌دادن واکنش منفی به صداهای خاص
  • علاقه‌ها یا سرگرمی‌های ثابت

بعضی از افراد مبتلا به اوتیسم دچار مشکلات شناختی هستند. با این حال، بر خلاف اغلب اختلالات شناختی که تأخیر در تمامی زمینه‌های رشد را نشان می‌دهند، اوتیسمی‌ها گاهی مهارت‌های مختلفی دارند. این افراد ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران مشکل داشته باشند، اما در زمینه‌های دیگر مانند طراحی، ساخت موسیقی، حل مسائل ریاضی یا حفظ موارد خاص، مهارت‌های بسیار بالایی داشته باشند و در آزمون‌های هوش غیرکلامی، هوش متوسط یا حتی بالایی داشته باشند.

 

دلیل ابتلا به اختلال اوتیسم چیست؟

تاکنون دقیقاً نمی‌دانیم که چه عاملی موجب ابتلا به اوتیسم می شود. بر اساس تحقیقات محققان، اوتیسم به خاطر اختلال در برخی قسمت های مغز مانند مناطقی که مسئول پردازش پیام‌های حسی و گفتار هستند رخ می دهد. شواهدی هم وجود ندارد که نشان دهد محیط خانوادگی باعث ابتلا به اوتیسم می شود.

ترکیب خاص ژن‌ها می‌تواند در ایجاد اوتیسم تاثیر داشته باشد زیرا اوتیسم دارای سابقه خانوادگی است. عواملی مانند سن بالای والدین هم احتمال ابتلای کودکان را افزایش می دهد. مصرف برخی از داروها و اختلالات متابولیک در دوره بارداری مادر هم می توانند ریسک ابتلا کودک به اوتیسم را افزایش دهد.

عوامل احتمالی ابتلا به بیماری اوتیسم

تحقیقات جدید نشان می دهد که دلایل مختلفی در بروز اوتیسم موثرند. برخی از احتمالات مرتبط با ابتلا به این اختلال عبارتند از:

  • ابتلای یکی از اعضای خانواده درجه یک به اوتیسم
  • وقوع جهش ژنتیکی
  • سندرم ایکس شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
  • بارداری در سن بالا
  • وزن کم در هنگام تولد
  • عدم تعادل متابولیک
  • مصرف فلزات سنگین و مواد سمی محیط زیست
  • سابقه عفونت ویروسی

 

آزمایش‌های تشخیص اوتیسم

برای تشخیص اوتیسم از روش های مختلفی استفاده می شود که عبارتند از:

  • غربالگری رشد: آزمایش هایی برای ارزیابی عقب ماندگی‌های رشدی
  • آزمایش‌های ژنتیکی: برای بررسی احتمال وجود نشانه‌های ژنتیکی
  • ارزیابی رفتاری: بررسی مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و تکراری رفتار
  • ارزیابی کلامی: آزمایش‌هایی برای تشخیص مشکلات گفتار و ارتباطی

بنابراین برای تشخیص دقیق اوتیسم از ترکیبی از روش های غربالگری رشدی، آزمایش‌های ژنتیکی و ارزیابی‌های رفتاری و کلامی استفاده می‌شود.

 

غربالگری برای تشخیص بیماری اوتیسم

به توصیه انجمن پزشکان متخصص کودکان آمریکا، همه کودکان در سن ۱۸ تا ۲۴ ماهگی باید مورد آزمایش تشخیص اختلال طیف اوتیسم قرار گیرند. غربالگری می تواند در تشخیص زودهنگام اوتیسم موثر باشد. پرسشنامه M-CHAT یکی از معمول ترین ابزارهای غربالگری برای این اختلال است. این پرسشنامه، ۲۳ سوال برای والدین دارد.

پزشکان می توانند با مرور پاسخ‌های والدین تشخیص دهند کودک در معرض خطر ابتلا به اوتیسم است یا خیر. باید توجه داشت که غربالگری تشخیص نیست و نتیجه مثبت آن لزوما به معنای ابتلا به اوتیسم نیست.

 

غربالگری‌ها و آزمایش‌های دیگر

پزشک کودک شما ممکن است ترکیبی از چندین آزمایش را برای تشخیص اوتیسم تجویز کند که عبارتند از:

  • آزمایش DNA برای بیماری‌های ژنتیکی
  • ارزیابی رفتاری توسط متخصصان
  • آزمایش‌های بینایی و شنوایی برای حذف‌ سایر مشکلات
  • غربالگری تخصصی کاردرمانی
  • مشاهده طرح دار و استاندارد برای تشخیص اوتیسم

این تشخیص‌ها معمولا توسط یک تیم متخصص با حضور روانشناس کودک، کاردرمانگر و متخصصان زبان و گفتار انجام می شود تا تشخیص قطعی به دست آید.

 

بهبود علائم بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم

اگرچه درمانی برای خود اختلال اوتیسم وجود ندارد، اما روش‌های درمانی مختلفی می‌تواند علائم آن را بهبود بخشد. تشخیص زودهنگام و مداخله به موقع بسیار مفید است.

از جمله رویکردهای درمانی مورد استفاده می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • رفتاردرمانی
  • بازی‌درمانی
  • کاردرمانی
  • فیزیوتراپی
  • گفتاردرمانی

همچنین ماساژ، استفاده از پتوهای وزن‌دار و تکنیک‌های مدیتیشن می‌توانند برای کنترل این عارضه مفید باشند. البته نتیجه درمان‌ برای هر فرد متفاوت است.

 

درمان‌های جایگزین اوتیسم

برخی روش‌های دیگری نیز برای مدیریت بهتر علائم اوتیسم پیشنهاد شده است که عبارتند از:

  •  مصرف دوز بالای ویتامین‌ها
  • درمان شیمیایی برای دفع فلزات سنگین از بدن
  •  اکسیژن‌درمانی پرفشار
  •  استفاده از ملاتونین برای رفع اختلالات خواب

البته باید توجه داشت که تاکنون شواهد کافی مبنی بر مؤثر بودن این روش‌ها وجود ندارد. بنابراین پیش از استفاده از درمان‌های جایگزین باید مشورت کارشناسی با پزشک انجام شود.

 

تأثیر رژیم غذایی بر بیماری اوتیسم

برای افراد مبتلا به اوتیسم رژیم غذایی خاصی توصیه نشده است. با این حال برخی کارشناسان بر این باورند که تغییر در رژیم می تواند علائم رفتاری را کاهش دهد.

تاکید اصلی بر پرهیز از افزودنی های مصنوعی مانند نگهدارنده، رنگ و شیرین کننده در غذاها و میوه‌ها، سبزیجات، مرغ، ماهی و چربی‌های غیراشباع است.

 

مطالب مرتبط

حضور مجموعه گروه بهداشتی فیروز در اولین نمایشگاه کار استان قزوین 29 اردیبهشت 1403
حضور نماینده گروه بهداشتی فیروز در همایش هم‌بینایی و زیستی نو در کرمان 19 اردیبهشت 1403
حضور گروه بهداشتی فیروز در سی و یکمین نمایشگاه بین المللی ایران بیوتی و کلین 29 فروردین 1403
حضور معاون هماهنگی کسب و کار وزارت صمت در گروه بهداشتی فیروز 16 اسفند 1402
تجلیل از مدیر عامل گروه بهداشتی فیروز در هشتمین دوره جایزه ملی امین‌الضرب 13 اسفند 1402
حضور نماینده گروه بهداشتی فیروز در اولین رویداد سراسری نابینایان و تحول دیجیتال 2 اسفند 1402

محصولات

محصولات گروه بهداشتی فیروز با دارا بودن بالاترین استانداردهای کیفی در طی تمام سالهای فعالیت، موفق شده تا با جذب اعتماد مشتریان، حضور مداومی در سبد محصولات بهداشتی خانواده ها داشته باشد.

ارتباط با ما

گروه بهداشتی فیروز

گروه بهداشتی فیروز

تمامی حقوق مطالب برای “گروه بهداشتی فیروز”محفوظ است و هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع می باشد.

طراحی و اجرا :  گروه بهداشتی فیروز

0:00
0:00